Interview

Vroon (18) schreef een boek over haar depressie ‘Humeurkanker’

Vroon (18) schreef een boek over haar depressie ‘Humeurkanker’
Terug naar het overzicht Lisa Waterman | 4 april 2022

Vroon is 18 jaar en zit in haar examenjaar van de middelbare school. Een lastig jaar voor velen, maar al helemaal voor Vroon. Ze kampt namelijk al vanaf jonge leeftijd met depressie. Hierover heeft ze een boek geschreven: Humeurkanker. We spraken Vroon over haar psychische kwetsbaarheden, haar motivatie om er een boek over te schrijven en nog veel meer.

Hoe zijn jouw mentale klachten begonnen, en hoe heeft dat zich ontwikkelt?
“Het is wat complex. Het is niet zo dat het op de één of andere dag ontstond. Ik heb last van depressie. In groep acht had ik pfeiffer, daardoor was ik heel vermoeid. In de eerste klas ging het maar niet weg, we bleven onderzoeken doen in het ziekenhuis, maar er kwam nooit een fysieke oorzaak naar voren. In de tweede klas ging het nog slechter. Ik heb toen school ook maar voor één derde gevolgd en ik lag hele dagen in bed. We dachten allemaal dat het iets fysieks was. In de derde klas, ik was toen 14, ben ik voor mijn vermoeidheid opgenomen in een revalidatiecentrum. En eigenlijk is daar pas naar boven gekomen dat het mijn hoofd is die mij zo liet voelen.”

Hoe komt het dat jullie nooit eerder aan de optie hebben gedacht dat het iets mentaals had kunnen zijn?
“De rest van mijn leven was altijd zo voorspoedig verlopen, dat ik daar nooit bij stilgestaan heb. Ook omdat er nooit op school of in mijn omgeving over gepraat wordt. Ik krijg bijvoorbeeld wel seksuele voorlichting of we hebben het over onderwerpen zoals anorexia. Daar krijgen mensen wel op jongere leeftijd mee te maken. Maar het ging nooit over dingen zoals onzekerheden of sombere gedachten of met jezelf in de knoop zitten.”

Heb je het altijd al makkelijk gevonden om over dit onderwerp te kunnen praten?
“Nee, mensen zeiden vaak: je moet er over praten, maar ik kon daar überhaupt niet bij. Ik dacht, huh, weet je wel hoe groot dit is voor mij, hoe erg ik me ervoor schaam. Ik ga met deze gedachten liever het graf in voordat ik het met iemand deel.

Na mijn poging tot overdosis lag alles open en bloot bij mijn familie en de hulpverleners. Alles lag overhoop, dus ik had voor mijn gevoel weinig te verliezen. Ik heb toen in een gesprek met school alles openlijk verteld. Vanaf toen heb ik elk jaar opnieuw mijn verhaal gedaan. Het klinkt heel raar, om er vrijwillig over te praten. Het was omdat ik wilde dat niemand anders door hetzelfde moest gaan. Ik wilde dat mensen een bepaalde realiteitscheck konden doen als ze naar mij keken.

“Iedereen heeft wel iets, maar bijna niemand komt er open voor uit.”

Kunnen/durven de mensen in jouw omgeving er open over meepraten?
“Ik schreeuw om me heen dat ik het erover wil hebben, maar zelden komt er iemand naar me toe om te vragen: hoe gaat het? Door mijn boek ‘humeurkanker’ nu meer. Af en toe komen er mensen naar me toe die ik niet ken: ‘Ik heb er iets aan gehad’. Dat vind ik heel prettig. Maar in mijn directe omgeving blijft het beperkt, ondanks dat ik echt heel graag wil dat mensen erover praten.


Foto van Amaury Miller

Hoe gaat het nu met je?
“Uhm, wisselend. Het gaat niet altijd even goed. Meestal voel ik het aankomen, het klinkt heel spiritueel, een negatieve wolk. Ik sta op en het is niet mijn dag, en daardoor voel ik me dan wat onzeker. Ik bevind me dan op een richeltje, de wind hoeft maar verkeerd te staan en ik val ervan af. Ik heb geleerd om dan mijn ouder in te lichten. Mijn vader werkt dan thuis, mijn moeder maakt wat vaker een kop thee of mijn zusje slaap in de nacht bij me. Ik vind het heel lastig om echt om hulp te vragen bij mijn psychiater of iets dergelijks. Dus het is nog wel iets waar ik aan moet werken.”

Wat heeft je tot nu toe geholpen in jouw herstelproces?
“Mijn psychiater, hij is echt mijn reddende engel. Ik kan zeggen, dat als ik hem niet had ontmoet, dat ik er niet meer was. Ik heb mijn leven aan hem te danken. Ik heb ook veel gehad aan het contact dat ik heb met de ouders van een klasgenootje van me. Die jongen heeft 2 jaar geleden zichzelf van het leven beroofd. Ik had toen een gedicht geschreven naar zijn ouders. Die hebben toen contact opgenomen. Eens in de zoveel tijd kom ik daar nu op bezoek voor een kopje thee. Dat helpt wel heel erg, omdat ik dan mijn situatie in het gezinsleven in het extreem zie. Als in hoe mijn gezin eruit had gezien mocht het wel verkeerd hebben uitgepakt.

Wat wil je zeggen tegen jouw leeftijdsgenoten die misschien wel met dezelfde gedachtes zitten?
“Heel cliché, erover praten! Ik snap dat dat heel lastig is en heel onprettig voelt. Praat met iemand waarmee je een klik hebt: een vriendin, een vriend, een docent, conciërge, het maakt echt niet uit. Iemand die je vertrouwt. Daarnaast toen ik meer begon te lezen in de literatuur, alles waar ik me voor schaamde, gedachtes in mijn hoofd, leek in de literatuur wel allemaal geaccepteerd te worden. In de boeken leek er geen grenzen te zijn en daarin voelde ik me wel heel erg geaccepteerd.

Ik hoop dat mijn boek eventueel een klein beetje zou kunnen helpen. Dat je je daar misschien in kan vinden of een kijkje in het leven kunnen nemen van een jongere met mentale problemen. Dat miste ik zelf, het was in literatuur allemaal terug te vinden, maar het was allemaal fictief en ik vond het heel lastig dat mijn problemen alleen als verzinsel bestonden en niet autobiografisch vergelijkbaar onder jongeren.”

Heb je het idee dat jouw mentale gezondheid jou definieert?
“Nouja, ik wil wel nee zeggen, maar op een manier doet dat dat wel. Het is uiteindelijk wel hetgeen dat voor mij het belangrijkste is. Zodra ik gelukkig ben, wat ook onder mentale gesteldheid valt, is dat het waard. Als ik heel erg in de put zit en het leven niet meer zie zitten, is het geen leven meer. Geluk, dat is voor mij het leven. Geluk valt onder mentale gezondheid. Ik wil daar ook graag mijn leven van maken als psychiater. Dus het antwoord daarop is ja. Ik bedoel het positief, ik heb er ondertussen een boek mee kunnen schrijven en ik hoop er mijn baan van te kunnen maken.”

Kom ook in actie

Door Lisa Waterman

Lisa zet haar communicatie skills in om ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk jongeren en scholen kennis maken met Young Impact.

Gerelateerde artikelen

Heb je vragen?

Neem contact met ons op via: