Wat doe jij anders op de dag dat alles weer mag?

‘Beste mensen, met onmiddellijke ingang zijn alle regels opgeheven.’

Wat zou jij doen als je dit in de krant van vandaag zou lezen? Zou je feesten of alleen nog maar uit eten gaan? Met iedereen knuffelen, zoenen of vrijen? Free love for all? Gewoon weer naar school gaan, OV’tje pakken en je suf shoppen in welke stad je ook maar zin hebt op dat moment? En massaal de mondkapjes afdoen? Waarschijnlijk gaan we alles doen waar we zo lang naar uitgekeken hebben. Voor de een hoe grootser hoe gekker, voor de ander zal het in de kleine dingen zitten. En dat maanden lang. Roaring 20’s revisited.

Ik vraag me af welke lessen we hebben geleerd? De dag dat alles weer mag, wat doe je dan niet of anders? Hebben deze lessen geleid tot nieuwe doelen? Als je de onderzoeken mag geloven, houdt een kleine 12% zich normaal gesproken aan goede voornemens die ze zichzelf stellen. Meer thuiswerken is een van de weinige veranderingen waarvan ik onomstreden heb gehoord dat dit, ook als kantoorpanden weer allemaal open zijn, een blijvertje is. Maar gaan we ook met zijn allen minder rijden? Is het ons gelukt om blijvend de files terug te dringen? Genieten we met zijn allen nog van de natuur als de pleinen en terrassen weer vol lopen?

Blijven we de waardering houden voor beroepen die we voorheen wellicht voor lief namen? Houden we aandacht voor onze kinderen en hun ontwikkeling als alle scholen weer open zijn zoals “normaal”? Blijven we extra investeren in de ontwikkeling van jongeren? Niet alleen in basiskennis, maar juist in ook die 21^e -eeuwse vaardigheden?

Blijven we naar elkaar omkijken, ook wanneer de crisis is bezworen?

Uit onderzoek is gebleken dat niet alleen volwassenen, maar ook juist jongeren graag iets voor een ander doen. 71% van de jongeren zet zich graag in voor een ander en de bereidheid hiertoe is in deze tijd met 53% toegenomen. Ondanks dat vooral deze groep het nu ontzettend zwaar heeft. Ze hebben niet alleen een leer- maar ook een leefachterstand opgelopen door gedwongen isolatie en beperkte mogelijkheden, terwijl de wereld aan hun voeten hoort te liggen.

Maar ze hebben ook een waanzinnig leerzame ervaring gehad, hoe heftig ook, waar ze de rest van hun leven lering uit kunnen trekken. Inzichten verkregen over wat ze echt belangrijk vinden voor henzelf en de samenleving. Dat ze het verschil kunnen maken, in welke situatie ze ook zitten. Hoe waardevol is dat?! Een jaar lang real life les in burgerschap en maatschappijleer. Gaan we ervoor zorgen dat deze lessen blijvend zijn en worden omgezet in iets positiefs? Of stappen we met zijn allen straks weer terug in die Ratrace en gaat Fomo ons inhalen? Glijden we weer af in een sterk individualistische maatschappij, waar omkijken naar een ander weer een uniek fenomeen is? Dat zou absolute armoede zijn.

Ik hoop dat we bewust blijven kiezen voor wat we echt belangrijk vinden.

Dat we niet alleen “Woke” zijn als het toch niet anders kan of wanneer het ons uitkomt. Dat we niet met zijn allen over een jaar ons isoleren op mindfullness retraites, omdat het leven te snel gaat en de prikkels te veel. Ik hoop dat we beseffen dat we in de meeste gevallen zelf de keuze kunnen maken om dingen anders te doen.

Het zit hem vooral in dat laatste woordje: doen. Laten we blijven doen. Hoe kan ik meedoen? Laten we blijven omkijken naar de ander. Kook nog steeds voor de oude buurtjes. Maak nog steeds een ommetje tijdens een zakelijke afspraak. Blijf nog steeds vragen aan een tiener hoe het gaat en of je iets kunt doen. Blijf waarde geven aan de kleine dingen waarvan we allemaal weten dat dit een mens goed doet. Want we zijn er om elkaar te helpen. Om samen de wereld wat mooier te maken.

Als je het thuiswerken zat bent, wees dan dankbaar dat je werk hebt en een dak boven je hoofd. Dan ben je rijker dan 75% van de mensen op deze wereld. Als je dit kunt lezen heb je meer kans op een gezond leven dan bijna een miljard mensen op deze wereld.

Laten we blijven hopen dat de dag heel snel komt dat de wereld weer van de handrem af mag. Dat we alle remmen kunnen losgooien. Maar laten we ook hopen dat we bewust blijven kiezen; dat we blijven ontwikkelen en blijven doen.. Want we kunnen het onszelf, en vooral onze jeugd, niet aandoen om niets van deze pandemie te leren!

Ik wens je een impactvolle dag,
Wendy